"Bir vakit işten eve gelir, yemeğimi yer, yorgun şekilde kanepeye uzanırdım. Amaçsızlıktan, başıboşluktan doğan can sıkıntısını televizyonu izleyerek giderir, sıkıcı programlar arasında neredeyse dakika başı zap yaparak kanal kanal dolaşır ve saatlerimi tüketirdim. Rahatlayamadığım için ikide bir mutfağa gider veya atıştırmalıkları önüme getirirdim. Bu şekilde harcadığım yıllarım oldu. Bomboş, verimsiz, anlamsız, değersiz geceler geçirdim.

Başka bir dönemde amaçlar belirledim kendime. Şunu oku, bunu yaz, filanca sorunun çözümünü bul. Yazdım hepsini ve zihnimi odaklayarak yapmaya azmettim. Evden o amaçları düşünerek çıktım ve gün içinde bulduğum boşluklarda da de eve dönünce yapacağım çalışmaların hayalini kurdum. Akşam işimin başına oturunca yemeği unuttuğum, gece yarısının geçtiğini fark etmediğim zamanlar yaşadım. Gün geldi aylardır televizyon ekranına bir kez bile bakma fırsatı bulamadığımı fark ettim.

İnsan başıboşluğa dayanamaz. Ya hayatına bir anlam, bir hedef bulur ve onun çevresinde dolaşır durur. Ya da bir hedef bulamazsa şeytan onu kendi egosunun, şehvetinin etrafında evirip çevirir. Yaşama amaçlarını zihninden uzaklaştırırsa elinin, belinin, dilinin esiri olur. İşi gücü gıybet, dedikodu, çekiştirme, boş konuşma, zevk için yemek ve eğlenceden ibaret olur. Öyleyse ne yapıp edip, gece gündüz düşündüğümüz ve uğrunda her gün bir şeyler yapabildiğimiz, seveceğimiz hedefler bulmalı ve her gün üzerlerinde çalışmalıyız."

Muhammed Bozdağ

 Mit Zitat antworten