Ohne Wurzeln!
Außer die ScheinMOral!
Die sich in der Luft auflösen wird!

jetzt hört doch auf euch gegenseitig zu verarschen und zu demütigen.Macht und schreibt nützliche Dinge !

ohne Text

[originalgueler]

Hayatin bazen tek acisi Özlem...
İcinde tüm dünyaya yetecek gözyaslarini barindirir, her cigligini bir bicak gibi keser, bogazini dügümler, nefes almana izin vermez ve vücudunun her zerresinde hissedersin yanginini...

Kavusmak icin hep kosarsin, ayak seslerini kimse duymaz ve hep yerinde sayarsin.
Kocaman bir labirenttir kalbi...
Birgün gelir deli gibi kosmaktan yorulur, buldugun ilk sokaktan cikip geri dönmeyi, vazgecmeyi düsünürsün. Oysa kim kendinden kacmayi basarmistir ki?

Özlem senin yüregini alir senden ve sen özlemin kalbindesindir artik...

zorunlu bir göc ya da umut dolu bir yolculuk doluydu 70li yillar. Siyah beyaz incelikler, 60 model Buick"lerine binerek sapkalari ve Ayhan Isik biyiklariyla, ascilarini, sirdas soför ve bahcivanlarini alarak Avrupa"ya tedavi olmaya gittiler. Yerlerini, fabrikada ve üniversitede daha güzel bir yarin icin mücadele veren bacilara ve kardeslere biraktilar...

Köy romanlari söylemi bitmis ve söz kentteki köylere, simdiki adi varos, o zamanki adi gecekondu mahallelerindeki hayat hikayelerine kalmisti. Unutmamak lazim; Müslüm Baba"ydi, Orhan Abi"ydi. Para biriktirilerek bir seylere sahip olunacagina, emek denen kavrama, mahallenin namusuna, fabrikatör kizinin kuru fasulye pisirmesine, her seyin cok güzel olacagina inanilirdi.

Gercekler ve dogrular bir anda fark edilir ve sonsuza dek bu bilinc bizimle kalirdi. Dolmuslar, hasretler ve her seye ragmen Istanbul yerini teröre, seks filimlerine, inanilmasi güc bir bosluga birakti.

Bu sisli günlerin ardindan 80"li yillar geldi, kisa yoldan zengin olmayi kafasina koymus, marka giyisileri özleyen bir kusagi koluna takarak. Artik her sey baskaydi.

Doksanlarda Orhan Abi icini döktü: "Daha güzel, daha mutlu, daha adil, sevgi dolu bir dünya icin, baris icin, insanlik icin, batsin bu dünya!"

30 yil gecti aradan ve halen Anavatan Türkiyemi cok seviyor ve cok ama cok özliyorum, Orhan Abiyi, Zeki Müren, Ajda Pekkan, Zerrin Özer ve degerli ablan Duygu Asena... sizler nelere mahrum kaldiginizin hic farkindamisiniz?

Ne kadar cok hasret cektik simdiye kadar ve halen özlem icindeyiz. Bu zorlugun acilarin arasinda bir de kökümüzü ve mazideki gecmis güzel anilarimizi silmeye mi calisiyorlar entegre edicez derken?

Ah ne kötü talihimiz, ne kötüdür gurbet, ne zordur yasam, ne zor ekmek parasi kazanmak ...

Hayata olan mücaadelemizde kisilimigimizide mi kaybedelim? Bize kuvvet veren saz tellerin ruhumuzu oksayan melodiler, türküler, sarkilar... anadilimizi konusmayalim mi artik? Siirlerimizi okumayalim mi? Asik Veyseli anmayalim mi? Ne dir bu zulüm, ne kadar zordur bu gurbet ....

ohne Text

[originalgueler]

sen benim uzun yazilarimi daha görmedin

ohne Text

[originalgueler]

hayat dururdu. Sokaklar bos, evler dolu olurdu. Sohbetlere ara verilir ya da o ana kadar konusulacaklar konusulur, caylar hazirlanir, herkes yerini alir ve gözler saatlerde, o dakika beklenirdi. Derken, sonunda baslardi. Baslardi ve küsük dünyamiz Türkan Soray, Tarik Akan, Hülya Kocyigit, Kadir Inanir, Aysegül abla ve Saban abinin siyah beyaz dizilerin dünyalarina tasinirdi.

Ve ne güzeldi yaz aylari. Tüm mahalle yaz aylarinda acik hava sinemasinda toplanirdi...
cocuklar neseli, beyaz sekerli leblebiler, sekerli elma, misir, bir de nefis demli caylar, filimden önce veya sonrasi civil civil dolu olan cay bahceleri... sinemaya giden ilk asiklar, karanlikta el ele tutusarak asklarini ilan ederek... ne güzel eski türk filimleri

[originalgueler]

azaldik azar azar, kirila kirila. Ellerden degil de dostlardan, kardesten alarak yaralari azaldik. Olmadik anlarda yakaladi ayazlar bizi, zamansiz yakalndi ciceklerimiz. Her zaman degil de bazen, ama bazenin en orta yerinde eyvah bile diyemeden kalakaldik. Yaz ortasinda üsüdük....

Kimileri ölüm ilanlari ile cikti adres defterlerimizden, kimileri hayret ve can síkíntísiyla. Hayret ettik yaptiklarina, hayret ettik degisimlerine, hayret ettik hoyratliklarina ve canimiz síkíldí. Agladik belki de.

Niye saklamistik ki cocuklugumuzdan kalma sevinci, niye paylasmistik ki, niye serefe demistik, niye kivanc duymustuk basarilarindan? Canímíz síkíldí bu azalmaya, yoksulluk gibiydi.

Ölümlere alisiliyordu belki ama ihanete asla.

Azaldik azar azar, kirila döküle.

bile duygulandirdin bu siirle ama,coskun yasiyor daha biliyorum ben yoksa, yoksa...olamaz en son antalyanin amigosuydu.