Eskiden Ailelerimiz nasil bir yasamin icinde kendilerini mutlu hissederlerdi. Kücücük bir evin icinde hepsi beraber oturur konusurlar cay icerler. Babalarimiz Cocuklara bayramlik alabilmek icin kirk derden su getirip onlari sevindirmek isterler. Hep birlikte oturulan sofrada yemek cesidi ya bir dir yada iki. O zaman ne haber dinlerler, ne sinema, ne bir cay bahcesi buna ragmen hafta sonlari piknik yapilirdi.. Kadinlarin dolaplarinda asacaklari ya bir yada iki kiyafetleri vardir dügünde bayramda giymek icin, ama onlar icin önemli degildir.Cünkü fazlasi israftir. Simdiki insanlarimiza yani bizlere gelince neden mutsuzuz.? Cünkü sükürsüz, doyumsuz, memnuniyetsiz insanlariz. Cünkü hepimizin dolaplar dolusu kiyafetleri var ama begenmeyiz ve ona buna özeniriz,
Cünkü
1. yorulmayiz ise giderken yakinda olsa uzakda olsa ise gitmek bizim icin bir eziyettir
2. hepimizin evinde birden fazla televizyon yada bilgisyar var.
3. yorulmadan evler temizleniyor yemekler yapiliyor,yada hazir yeniyor.
4. yaslilar artik bas köse ediliyor huzurevlerine atiliyor.
5. cani sikilan bosaniyor, cünkü insanlar kusursuzu ariyorlar.
İste bu ve bunu gibi bir cok nedenler, ve ne önemliside ve hic bir zaman hic birseyden memnun degiliz.
Bizler kendimize o kadar cok önem veriyoruz ki baskalrini hic önemsemiyoruz.
Aza kanaat etmiyoruz ve sükretmiyoruz.
Hep daha fazlasini ve daha iyisini isteyerek hirsa kapiliyoruz.
Sabretmiyoruz.
Günümüz insanlari bir cok seye sahip ama mutsuz ve huzursuz iste nedenler bunlardir bence

 Mit Zitat antworten