[Caka_Bey]

‘Yere göğe sığmadım da inanmış kulumun kalbine sığdım’ buyruluyor kudsi hadiste.

İnsan kendini yaslayacağı bir ülkü arar. Hepimiz benliklerimizden daha büyük, bizi aşan, bizimle birlikte solup gitmeyecek bir hedefin, bir anlamın, bir ülkünün arayıcılarıyız. Bu bir yolculuk, ama ‘inayet üzere olanlar kaybolmaz’.

Gölgeler arasında bir yol ararız, maddeden manaya, kabuktan öze, dıştan içe. Nereye aitiz? Anılarımıza ve geçmişimize mi? Yoksa önümüzde belirli belirsiz uzanan geleceğe mi? Geçmişimiz bugünü şekillendirir ve geleceğe renk verir.

Neyi arıyoruz peki? İyiliği, barışı, dostluğu, ahengi, sevgiyi. Bir fırtınada sığınacağımız emniyetli bir kovuk arıyoruz: ait olduğumuz yerler, anlamlar, aşklar. Sonunda kendimize ait olmak, geçmişimizle barışmak, kendi irademize sahip olmak, kendimiz olmak istiyoruz.

‘Beni bulmadıysan, aramana gerek yok.’ Çünkü Hakk, onu arayanların kalbinde mukimdir zaten. O zaten oradadır; O orada olduğu için sen arıyorsundur. Bulmadıysan boşa zahmet etme.

Hür ve bilinçli bir çabayla bulmak, bizi bizden uzaklaştıran şeylerle yüzleşmek, eşyanın örtülerini kaldırmak demek. Kendimden arınarak kendimi bulmak, varlığımdan üryan olarak, ‘döküp varlığı gitmek’le kendimi bulmak. Kendimi bulduğum zaman O’nu da bulmuş olacak mıyım?

Bu bir yolculuk ve bu yolda, inayet üzere olanlar kaybolmaz…

Kemal Sayar ( Alintidir )