”Namaz dediğin sadece bir gün kılınır” demek isterdim sana...
O da bugündür.
Bak, dün gitti; yarın da gelmedi.

”Sen sadece bugün kıl, gerisine karışma!” diyecek kalenderliği gösteremedim sana...

Bitmeyecek sandın namazı.
Yarın kıl , yarından sonra, yarından sonradan da sonra....

Derken yığıldı üzerine binlerce vakit, binlerce rekat...

Ezildin kılacağın namazlar altında.

Şimdiden üşümeye başladın soğukta alacağın abdestlerin
suyunda...

Kulağına fısıldayıverseydim ya Rabbimizden gelen Rasulullahın sözünü:
”Ben senden yarının ibadetini istemiyorum ki... “
Bugün kıl, yeter…

Hatta bu vaktin hakkını ver, yeter!
Hem sonra, nereden biliyorsun, o korktuğun yarınların hepsini yaşayacağını…
Belki bitecek ömrün; namazların da bitecek...
Sana bugün kıldığın namazın ışığı kalacak...

Rabbin diyecek ki, Madem ki bugün kıldın, yaşasaydın bir ömür boyu kılacaktın…

Bir güne verdiğin namaz rengi, bir ömrüne taşacak; bin ömürlük bir sonsuzluğa taşıyacak seni…




Çaresizliğini göremedim. Yanında olamadım


Elini bıraktım, niyetini bozdum

Senai DEMİRCİ

Çok pişmanım; Sana Rabbini yanlış tanıttım, eksik bildirdim

Sana Rabbini tanıtırken, kılı kırk yaran, ince eleyip sık dokuyan,
mükemmeliyetçi bir imaj çizdim, seni vesveselere saldım, yordum, kırdım, usandırdım.

Rabbinin yaptıklarını beğenmeyeceğine inandırdım önce seni.

Seni sevdiği, sana merhamet ettiği apaçık ortadayken, önce korkmanı istedim Ondan...

Oysa, insan sevmediğinden korkmaz ki, korkamaz ki...

Allahtan korkanlar Onu hakkıyla sevenlerdir,
Onun kendilerini fazlasıyla sevdiğini bilenlerdir...


İnsan sevdiğinden korkar; çünkü o sevgiyi kaybetmek üşütür insanı,
İnsan seveninden korkar; çünkü o kadar sevilmişken yüz çevirmek acı verir insana...
Kaybedeceği şeyi olanlar korkar!
Sevmediğinden ve seni sevmeyenden yana ne kaybedersin ki?



Şöyle diyebilmeliydik sana:

”Namaz kılarken Rabbinin sana “aferin!” dediği haldesin”.
Hani en çok istediğin, en çok peşine düştüğün, en çok açlığını hissettiğin o şey var ya: Onaylanmak.


İşte, namaza her halinle kusurunla, eksiğinle, hatanla onaylanıyorsun.


Varlığının altı çiziliyor kalın çizgilerle.
Şöyle de diyebilmeliydim:” Namaz kılarken, Rabbinin en çok sevdiği En Sevgilinin (asm) bulunduğu haldesin.”

Sevinmelisin.
Sevildiğini bilmelisin.
Sevildiğini bilip de öyle varmalısın secdelere.
Bırakıp her şeyi namazın kucağında atabilmelisin hüzünlerini.

Durdurup oyunları, başından atıp telaşları, en sahici olduğun yerde, en çok onaylandığın halde, namazda, neşelere boğulabilmeli, sevinçlere sarılabilmelisin.

Özür dilerim delikanlı,
Bağışla beni genç hanım.
Seni anlamadım, namazla arana girdim

Senai DEMİRCİ